¶λλη φάτσα, άλλη ράτσα...
Πήγαμε ακόμα μία φορά στο Βαράνο, στην πίστα-σχολείο του φίλου μας πλέον Αντρέα ντε ¶νταμιτς, και η ευχάριστη έκπληξη δεν έχει να κάνει με το πόσο ζωντανός, υγιής και δημιουργικός είναι αυτός ο άρχοντας Ιταλός, αλλά με την εξέλιξη γύρω από τη δουλειά του, που δεν αρχίζει και τελειώνει σε σεμινάρια Ασφαλούς Οδήγησης.Θα σημειώναμε, μάλιστα, ότι δεν είναι ούτε καν η βιτρίνα του έργου του, αφού η scuola παίζει το σημαντικό της ρόλο σε μια σειρά από ενέργειες που συνδυάζονται μεταξύ τους, είτε ασφυκτικά είτε διακριτικά, ανάλογα με τα θέλω και τα πρέπει όσων επενδύουν, δείχνοντας εμπιστοσύνη σε αυτόν τον Ιταλό ευπατρίδη. Ο «τίτλος» δεν είναι υπερβολή και δεν έχει να κάνει με το παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων, που επίσης κατέχει, αλλά κανένα ρόλο δεν παίζει, όταν η όποια σχέση στηρίζεται σε πολύχρονη γνωριμία που εξελίχθηκε και σε φιλία για διάφορους λόγους.
Το Βαράνο που γνωρίσαμε πριν από 15 και πλέον χρόνια δεν έχει καμία σχέση με ό,τι ζήσαμε στις αρχές της δεκαετίας και με ό,τι συναντήσαμε τον περασμένο μήνα, οπότε μπροστά και γύρω από την πίστα βρίσκεται η μισή αλήθεια. Έχει γίνει σύγχρονη δουλειά, με πολλές ώρες εργασίας και προσεκτικής μελέτης ώστε να δημιουργηθούν και άλλοι χώροι για αναβαθμισμένα σεμινάρια και εκδηλώσεις για παρουσιάσεις υψηλού επιπέδου. Ο ίδιος έχει δώσει την ψυχή του για το Centro, αλλά ξέρει πως, αν μείνεις εκεί μέσα και περιμένεις, ακόμα και παλάτι να έχεις φτιάξει, κάποια στιγμή θα συρρικνωθείς, οπότε και, ενώ έχει ξεπεράσει τα 60 (δείχνει σαν ζωηρός, κεφάτος 50άρης), τρέχει σαν σύγχρονος Βέγγος σε διάφορους ρόλους υψηλού επιπέδου, ώστε να τον ψάχνουν και να διεκδικούν τη συνεργασία μαζί του το ιταλικό κράτος -μέσω διάφορων φορέων- και, βέβαια, ο ιδιωτικός τομέας στη δημιουργική του, την ισχυρή του εκδοχή. Εντυπωσιακός στο πώς «πατάει», καταπληκτικός συνομιλητής, με τέλεια δομημένη, διεθνή πλέον επιχείρηση και ικανούς συνεργάτες, όπως είναι η δική «μας» κ. Σοφία Σπανού, που εκεί, εντός και εκτός πίστας, παίζει με μαεστρία το ρόλο της, και ο Ιταλός δε σταματάει να ανησυχεί και να δημιουργεί, και εμείς απλώς, και όντας νεότεροι, να μπαίνουμε στη θέση του και να ζηλεύουμε, με την καλή έννοια του όρου. Κακά τα ψέματα, έχουμε τα χίλια ελαττώματα, αλλά έχουμε και τη γνώση να ξέρουμε και να παραδεχόμαστε πως και τις ευκαιρίες πήραμε, και το χώρο είχαμε «εν λευκώ διαθέσιμο», και με θεούς δουλέψαμε, και δουλεύουμε άλλωστε, οπότε λεπτομέρεια το πού είμαστε και πώς πορευόμαστε σήμερα, που το τοπίο μάς θυμίζει την Πάρνηθα το 1980 με συνοδηγό το «Σίλεφ» στο κόκκινο Escort και το 1993 τη Φυλή με την Τώνια στο GTiR.
Μένοντας στην Ιταλία, η επίσκεψη στο Βαράνο (σ.σ.: κρίμα που αποτύχαμε να πείσουμε την Alfa στην Ελλάδα ώστε κάθε χρόνο Έλληνες να εκπαιδεύονται εκεί...) συνδυάστηκε με τη δοκιμή διαρκείας της Giulietta σε έκδοση ντίζελ 170 ΗΡ. Τι να προσθέσουμε; Έχεις την περισσότερη ροπή, οπότε πετάει από τις 1.000 σ.α.λ., και την καλύτερη τιμή κατανάλωσης, με μ.ό. τα 9 λίτρα με 1,350 ευρώ, 2 και πλέον λίτρα καλύτερα από την αντίστοιχη με καύσιμο τη βενζίνη. Με την ευκαιρία, να επαναλάβουμε πως, αν αυτή είναι η καλύτερη «Iουλιέτα», η πλέον σωστή, ισορροπημένη επιλογή με τα δικά μας μέτρα και με την όποια δική μας φιλοσοφία παραμένει η 120 ΗP, και μάλιστα σήμερα επαυξάνουμε. Φτάσαμε σε σημείο να ανοίξουμε καπό να διαπιστώσουμε ότι οδηγούμε τη «μικρή», και όχι την 170, που αυτήν τη στιγμή, και σαν άλλοτε, είναι στα χέρια της Εκδότριας του περιοδικού, κ. Σόφης Καββαθά.
Τα σχόλιά μας πλέον είναι όλο και πιο συναισθηματικά φορτισμένα, και η αναφορά σε όσους το έφτιαξαν «40 χρόνια πρώτο» γίνεται όλο πιο πυκνά, αφού σε λίγες εβδομάδες, την 1η Οκτωβρίου, οι 4ΤΡΟΧΟΙ συμπληρώνουν 40 χρόνια ζωής, ενώ μεθαύριο, με το τεύχος Σεπτεμβρίου, ο υπογράφων συμπληρώνει 30 χρόνια εδώ, στις ΤΕ. Σύμφωνοι, πας για γραφικός με τις συχνές αναφορές στο παρελθόν, αλλά, όντας και γενικώς χορτάτοι, θα το πάρουμε αυτό το ρίσκο, όσο λιγότερη κι αν είναι η αισιοδοξία μας για το αύριο εδώ και έξω από εδώ.
Μέχρι λοιπόν να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να αποκτήσουμε -αν και εφόσον- ορατότητα, είναι σαφές και μονόδρομος ότι η ζωή συνεχίζεται, και μάλιστα με γρήγορους ρυθμούς, αφού όσοι νέοι με ενθουσιασμό και παλαιοί με ωριμότητα στη σύνθεση που δημιουργούν η σύνταξη, το Μάρκετιγκ, το ατελιέ και, βέβαια, με τα χίλια, το Εμπορικό Τμήμα έχουν φορέσει κράνη με στόχο να προσφέρουμε κάτι σύγχρονο, αλλά και με αρχές τον Οκτώβριο, με την ευκαιρία των γενεθλίων, και παρά τις αντιξοότητες. Όπλα τους σε αυτήν τη μάχη, και πέρα από την ήρεμη δύναμη των φωτογράφων μας, η συνέπεια που χαρακτηρίζει διαχρονικά το περιοδικό σε όλα τα επίπεδα.
Σε πρώτο πρόσωπο; Όταν έχεις άπαιχτους συνεργάτες σε κάθε στρατηγικό τομέα, ανθρώπους που μεταξύ τους επικοινωνούν με τα μάτια, και μάλιστα την προσπάθεια συντονίζουν κεφάτοι σαν έφηβοι οι Κώστας και Σόφη Καββαθά, τι να προσθέσεις; Είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα και, αν και δε φοράς πλέον κράνος, φτιάχνεις όσο μπορείς το κάθισμα, δένεσαι και απολαμβάνεις την άλλη, την καλή πλευρά της δουλειάς. Οδηγήσαμε λίγο το άπαιχτο, όπως λένε, αλλά και ακριβό -κακά τα ψέματα- Α1, οπότε σε πρώτο πρόσωπο θα επανέλθουμε το Σεπτέμβριο, όπως άλλωστε και για το νέο Volvo S60 (σ.σ.: κάποιοι ίσως τρόμαξαν-προβληματίστηκαν, ίσως και να απογοητεύτηκαν με τις... ρεπρίζ μας τον περασμένο μήνα, οπότε είχαμε το θέμα Α1, παρά τις δυσκολίες...), ενώ απολαύσαμε και το Peugeot RCZ.
Η προσπάθεια της Peugeot στο Λε Μαν μας βρίσκει απέναντι, εκτιμώντας ότι θα πρέπει να φτιάξουν ένα καλύτερο «207» στα ράλλυ, και γενικότερα καλύτερα αυτοκίνητα για το δρόμο. Λοιπόν, με το RCZ, με το «μικρό» των 156 ίππων, βλέπουν και τα γερμανικά κουπέ. Και, όταν λέμε «κουπέ», φωτογραφίζουμε -και άλλωστε σε άλλες σελίδες συγκρίνουμε διά χειρός του πατέρα πλέον Σωτήρη Τσαντίλη (Κορίνα-Σωτήρη, να μας ζήσει η κοράκλα)- αποκλειστικά το ΤΤ. Αυτό και μόνο ανταγωνίζεται το Peugeot, εννοείται όχι στα ίσια, αλλά πάντως με ατού την τιμή του, και μπορεί το Scirocco να είναι «αμαξάρα», αλλά, συγγνώμη, κουπέ δεν είναι. Το Peugeot είναι κουπέ, και μάλιστα εξαιρετικό. Σασί Peugeot «επιτέλους γαμώτο» και αντίστοιχη ποιότητα, εξαιρετική θέση οδήγησης και επιλογέας - σωστά τοποθετημένο.
Τι άλλο; Τους 200 του «μεγάλου»... Εξαρτάται!
Σήμερα θέλεις ισορροπία και οικονομία, καταρχήν, οπότε, αφού εισπράττεις ικανοποίηση, δεν έχεις λόγους ώστε να λιώσεις και στην αγωνία για το άλλο, όπως θα το έκανες τα προηγούμενα χρόνια. Απαγορευμένος καρπός η άλλη μας προτίμηση του μήνα, αλλά δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε ότι η BMW με την υβριδική «7άρα» διαθέτει σήμερα την καλύτερη, τη σοφά προσαρμοσμένη «limo».
Gti... με ή χωρίς σοφέρ είναι το σχόλιο σε σχέση με το πώς πατάει και πώς «πάει», με τιμές κατανάλωσης πάντως άμεσα εξαρτημένες από το πώς οδηγείς. Ευτυχώς στην ΒΜW Ελλάς δεν καπηλεύονται «χρησιμοποιώντας» την υβριδική τεχνολογία της limo για την προστασία του περιβάλλοντος...
Μακριά από το πηδάλιο, η Ισπανία, μετά τις μοτό, το τένις (sic) και το μπάσκετ (πονάει...), πήρε άξια και «με ένα πόδι» το Μουντιάλ, βρίσκοντας στον τελικό τους Ολλανδούς... ninja.
Στον ΠΑΟ η γκρίνια καλά κρατεί, ο κ. Γιάννης μάλλον αντιμετωπίζει προβλήματα αγωνιστικής οδηγικής στέρησης, αλλιώς πώς να εξηγήσεις τα ανεξήγητα, και μακάρι όλα αυτά τα αλλόκοτα να μην επηρεάσουν τον κ. Γιώργη Καραγκούνη και τους συνεργάτες του, που πάντως, σε κάθε περίπτωση και σε επίπεδο διοίκησης, είναι τυχεροί που θα συνεργαστούν με τον καλό φίλο, ένα μάγκα του Management, τον κύριο Δημήτρη Γόντικα.
Για τον Πρόεδρο τι να πούμε; «Θα κριθεί από το έργο του»! Έτσι δε λένε οι πολιτισμένοι;
Το ίδιο, άλλωστε, ισχύει και για τον Απόλλωνα Σμύρνης, οπότε ο Πρόεδρος της υπό ίδρυση ΠΑΕ, κ. Γιώργος Αγγελετόπουλος, ο κόουτς, Νικόλας Καρούλιας, και βέβαια ο μέτοχος πλέον Σταμάτης-«Σίλεφ»-Βελλής κάνουν τα πάντα για την ενίσχυσή της και για επιτυχημένη πορεία στη Γ΄ Εθνική, όπου το επίπεδο είναι αναβαθμισμένο.
Από την πλευράς μας, μαθαίνουμε. Διακριτικά και με υπομονή και σεβασμό στο σωματείο, στους φιλάθλους του (σ.σ.: άπαιχτοι, καταπληκτικοί άνθρωποι οι της ΑΝΑ, και όχι μόνο, αφού κάθε Απολλωνιστής σε «κουφαίνει» με τις αρχές του, κυρίως!), στους αθλητές και, βέβαια, στους συνεργάτες μας πλέον διοικούντες. Μας διδάσκει με ένα σπάνιο τρόπο, με χαρακτηριστική ευγένεια και πειστικότητα ο Γ.Α., και ας μην το ξέρει. Ένας θρύλος του χώρου, με ιστορία, μόρφωση, άποψη και χαρακτήρα. Εννοείται πως κάνουμε και το μεταπτυχιακό μας σε σχέση με τις αναλύσεις, τοποθετήσεις και, κυρίως, για το ρεπορτάζ των περί τα αθλητικά ειδικών συντακτών. Πάντως, και μέχρι να βρει χρόνο ο γείτονας Κώστας Μπελιάς για φροντιστήριο, παρακολουθούμε-διαβάζουμε ψύχραιμοι, κάτι που δεν το κάναμε όντας αθλητές το πάλαι ποτέ. Μεγαλώνεις, ωριμάζεις, λένε. Απλώς: γερνάς!
Περί τα αγωνιστικά...
Η λογική λέει υπομονή. Ο χαρακτήρας μας, και βέβαια η άλλη άποψη όπως την εκφράζουν άνθρωποι που εμπιστευόμαστε διαχρονικά, επιτάσσει να πιέσουμε και να σπρώξουμε τα πράγματα ώστε η τυπική αλλαγή του τότε να εξελιχθεί σε αλλαγή ουσίας του σήμερα, για να μη χαθεί και το 2011.
Πάντως, και ενώ ο χρόνος τρέχει, είναι θετικό ότι οι οδηγοί δίνουν το ρυθμό, με τους νέους να παίρνουν το πάνω χέρι στις εκλογές του ΣΟΑΑ, και τίποτα δεν μπορεί να μετριάσει την αλλαγή και την αισιόδοξη προοπτική ύστερα από πολλά χρόνια αδιαφορίας των νέων. Με την ευκαιρία, ήμουν Γ.Γ. του ΣΟΑΑ πιτσιρικάς, το ’81, με πρόεδρο τον «Ιαβέρη» και στη συνέχεια Πρόεδρος δύο φορές. Είναι σαφές πως ό,τι αφορά τομείς όπου έχουμε με τους συνεργάτες μας την ευθύνη, η συνεργασία με το ΣΟΑΑ και το ΣΟΑΑΒΕ είναι μονόδρομος, ακόμα και αν υποθετικά ο εκπρόσωπός τους στη διοίκηση του χώρου είναι ορκισμένος εχθρός. Για τους οδηγούς και μόνο πολεμάς, είναι δυνατόν να μην τους θέλεις δίπλα ή ακόμα και απέναντι;
¶λλωστε, με κάποιους που αποδοκιμάστηκαν ή δεν εκτέθηκαν, παίξαμε και κρυφτό, και ενίοτε σκάκι, οπότε ακόμα καλύτερα που θα συμπολεμήσουμε χωρίς μάσκες και με θετικές προθέσεις, όποιοι και αν τις εκφράζουν._ Στράτης Χατζηπαναγιώτου
Το χειμώνα ετούτον άμα τον πηδήσαμε...
«... ακόμα και τη στιγμή που ψάχνω στην αποθήκη τα περυσινά είδη παραλίας διαπιστώνω ότι κάτι με προσγειώνει...»
Πάντα όταν ολοκληρώνονται οι μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις με πιάνει νοσταλγία γι’ αυτές. Το ίδιο μου συνέβη με το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αναρωτιέμαι πολλές φορές γιατί συμβαίνει αυτό, τη στιγμή που στη διάρκεια του τουρνουά είναι αρκετές οι στιγμές που βαριέμαι.
Ίσως διότι το ποδόσφαιρο, και ειδικά οι μεγάλες διοργανώσεις, μοιάζει πολύ με τα χαρτιά, ή, αν προτιμάτε, το σεξ. Όταν το... κάνεις δε σκέφτεσαι τίποτε άλλο. Είναι, με άλλα λόγια, μια απόδραση. Κι αυτό το καλοκαίρι αισθάνομαι -και απ’ ό,τι καταλαβαίνω αισθάνονται οι περισσότεροι γύρω μου- την ανάγκη να δραπετεύσω. Την αισθάνομαι, άλλωστε, κάθε καλοκαίρι.
Υπό διαφορετικές συνθήκες δραπέτευση θα θεωρούσα και μόνο το γεγονός ότι θα φύγω για λίγες ημέρες από την αγαπημένη μου βασανίστρια, την Αθήνα. Όμως, ακόμα και τη στιγμή που ψάχνω στην αποθήκη τα περυσινά είδη παραλίας -δεν είναι καιροί για να αγοράζουμε καινούργια- διαπιστώνω ότι κάτι με προσγειώνει. Κάτι δε μου επιτρέπει να ονειρευτώ.
Αυτό το κάτι είναι ότι για πρώτη φορά, πριν καλά καλά έρθει η ώρα να φύγω, σκέφτομαι ότι θα επιστρέψω. Έχω ήδη στα αυτιά μου αυτήν την άθλια ευχή... «καλό χειμώνα» που σου λένε όλοι από τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου και ενώ το θερμόμετρο δείχνει ακόμα 40 βαθμούς.
Δε γνωρίζω αν η περίπτωσή μου χρήζει ψυχιατρικής διερεύνησης, όμως μισώ όλους αυτούς που δημιούργησαν αυτήν την κρίση. Την οικονομική κρίση, η οποία διώχνει από μπροστά μου το καλοκαίρι και φέρνει γρήγορα το χειμώνα. Το χειρότερο που μας έκαναν όλοι αυτοί είναι ότι δε μας αφήνουν πλέον να κάνουμε όνειρα. Να ονειρευτούμε καταστάσεις, έστω και αν δεν τις βιώσουμε ποτέ. Με όνειρα πορευτήκαμε τόσα χρόνια, και τώρα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους απλώς για να επιβιώσουμε.
Τραγικό, αλλά ακούω το Διονύση Σαββόπουλο τόσα χρόνια μετά να τραγουδάει «το χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσαμε...» και νομίζω ότι πρόκειται για τραγούδι που μόλις τώρα έγραψε. Περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι μπορεί να το τραγουδάω και το επόμενο καλοκαίρι._ Κ. Μπελ.